V

V.90

Standard V.xx modemów zatwierdzony przez organizację standaryzacyjną ITU. Powstał w efekcie walki rynkowej dwóch rywali - firmy Rockwell promującej standard o nazwie k56flex i firmy U.S. Robotics, z jej technologią o nazwie 56K. Te dwa protokoły nie były ze sobą kompatybilne, przez co posiadacze modemów wspomnianych dwóch firm nie mogli się między sobą komunikować przy szybkościach transmisji większych niż 33 kbps. W efekcie komisja standaryzacyjna ITU wprowadziła specyfikację V.90, która stała się standardem rynkowym wspieranym przez obie firmy (oraz wszystkich producentów modemów). V.90 przekracza magiczną dotąd barierę szybkości transmisji 33 kbps. Posiadacze modemów V.90 mogą wysyłać dane z szybkością 33 kbps, ale za to odbierać (czyli np. ściągać pliki z internetu) z prędkością 56 kbps. Uważa się, że szybkoąć transmisji V.90 przy odbieraniu danych wyczerpuje możliwoąci standardu V.xx.

V.92

Standard V.xx modemów opublikowany przez Międzynarodową Unię Telekomunikacyjną (ITU). W stosunku do poprzedniego standardu V.90, standard V.92 pozwala na szybsze wysyłanie danych do internetu (do 48 000 bitów na sekundę), natomiast maksymalna prędkość odbierania danych jest taka sama jak w V.90 i wynosi 56 000 bitów na sekundę. Nowy protokół kompresji V.44 jest bardziej skuteczny niż stosowany w modemach V.90 protokół V.42bis. Kolejne połączenia z tym samym numerem mogą być nawiązywane szybciej dzięki temu, że parametry połączenia wynegocjowane przez modem mogą być zapamiętywane. Standard V.92 przewiduje również możliwość zawieszania połączenia z internetem na czas przeprowadzania rozmów telefonicznych (połączenie z internetem nie jest wtedy całkowicie przerywane).

V.XX

Zbiór standardów komunikacyjnych modemów opracowanych przez organizację standaryzacyjną ITU i powszechnie akceptowanych. Dzięki nim możliwy jest rozwój modemów, szczególnie ich coraz większa szybkość transmisji. Pierwsze modemy pracowały z prędkością 0,3 kbps, co określał protokół o nazwie V.21. Kolejne modyfikacje V.xx zwiększały szybkość przesyłu danych: V.22 (1,2 kbps), V.29 (9,6 kbps), V.32bis (14,4 kbps), V.34 (36,6 kbps), V.90 (56 kbps) oraz najnowsza wersja V.92 (także 56 kbps). Jak widać, z biegiem czasu szybkość transmisji modemów zwiększyła się prawie dwustu krotnie. Uważa się, że osiągnięcie jeszcze większych szybko�ci transmisji przy użyciu standardów V.xx nie jest już możliwe. Modemy ustalają wspólny dla obu protokół V.xx podczas procesu zwanego handshake.

VBA

Zubożona wersja języka programowania Visual Basic, która została wbudowana w niektóre aplikacje firmy Microsoft - głównie w programy biurowe. Dzięki VBA istnieje możliwość rejestrowania makr w tych programach, gdyż makra są właśnie zapisywane jako kod �źródłowy VBA. Programista jest w stanie, używając tego języka programowania, znacznie zmodyfikować zachowanie programów biurowych, a także wyposażyć je w nowe możliwości. Ang. Visual Basic for Applications - Visual Basic dla Aplikacji.

VBR

Metoda kodowania plików muzycznych stosowana m.in. w formatach MP3 i Ogg. W odróżnieniu od metody CBR, podczas kompresji kodek dostosowuje bitrate utworu do zawartości oryginalnego pliku muzycznego. Większość aplikacji służących do tworzenia plików skompresowanych metodą VBR pozwala na określenie dolnych i górnych granic bitrate&#39u. Ang. Variable Bitrate - zmienny bitrate.

VCACHE

System zarządzający pamięcią cache, przeznaczony do dysków twardych pracujących pod kontrolą VFAT (czyli w systemach Windows 95 i nowszych). VCACHE jest znacznie bardziej wydajny i stabilny od rozwiązań stosowanych w starszych systemach operacyjnych (np. w MS-DOS) z dwóch powodów: jest 32-bitowy oraz pracuje w trybie chronionym. Co więcej, nie rezerwuje on na stałe jakiegoś obszaru pamięci, ale wykorzystuje tylko nieużywanš w danej chwili pamięć RAM. Ang. Virtual Cache - wirtualna pamięć cache.

VERTEXSHADER

Jednostka cieniowania werteksów. Programowalne, logiczne podzespoły procesora graficznego. Są one wyspecjalizowane w wykonywaniu szybkich przekształceń geometrycznych renderowanego obrazu na podstawie informacji opisujących werteksy. Zaletą takich jednostek jest możliwość realizowania przez nie dowolnej zaprogramowanej przez autora programu funkcji przekształcania powierzchni. Układy graficzne mogą mieć więcej niż jeden wbudowany VertexShader. Ang. układ cieniowania trójkątów.

VESA

Konsorcjum zrzeszajšce producentów kart graficznych i monitorów, które zajmuje się tworzeniem coraz doskonalszych standardów prezentacji obrazu. Dwie najbardziej znane specyfikacje opracowane przez VESA to: SVGA oraz Vesa Local Bus. Ang. Video Electronics Standards Association - Stowarzyszenie Producentów Elektronicznych Standardów Wideo.

VESA LOCAL BUS

Standard gniazd rozszerzeń przeznaczonych do szybkich kart graficznych oraz kontrolerów. Popularny w latach 1993-1995, potem został wyparty przez znacznie lepszą technologię o nazwie PCI. VLB był rozszerzeniem gniazd ISA - dodawał złącze na płycie głównej oraz własną magistralę danych zwiększając szybkość transferu danych pomiędzy kartą graficzną a procesorem. VLB wysyła dane w porcjach po 32 bity. Wadą VLB jest bezpośrednie połączenie karty graficznej z procesorem - gdy występują problemy z grafiką, zawiesza się cały komputer.

VFAT

Wirtualny system plików działający w Windows. W jego określeniu używana jest nazwa wirtualny, ponieważ VFAT jest tylko rozszerzeniem systemu plików FAT. Jego dodatkowe możliwości to: obsługa długich nazw plików, wykorzystywanie VCACHE i lepsza wydajność (szybkość). Ang. Virtual FAT - wirtualny FAT.

VGA

Standard kart graficznych opracowany przez firmę IBM do komputerów osobistych w 1987 r. Karta VGA mogła wyświetlać 16 kolorów przy rozdzielczości obrazu 640 na 480 lub 256 kolorów przy rozdzielczości 320 na 200 (w obu wypadkach używana była paleta kolorów o wielkości 262 144). VGA, ze względu na małą liczbę wyświetlanych kolorów, został zastąpiony standardem SVGA. Wszystkie obecnie produkowane karty graficzne są kompatybilne z VGA. Ang. Video Graphics Adapter - graficzna karta wideo.

VHS

Najbardziej rozpowszechniony standard wytwarzania kaset, kamer wideo i magnetowidów, opracowany w 1975 r. przez japońską firmę JVC. Kasety VHS oferują dobrą jakość obrazu i dźwięku oraz czas odtwarzania do pięciu godzin. Liczba na kasecie (np. 180, 240 lub 300) oznacza czas odtwarzania kasety w minutach. Szerokość taśmy w kasecie VHS wynosi 12,7 mm. Dziś kamery VHS są mało popularne ze względu na wagę i wymiary, jednak magnetowidy i kasety w tym standardzie doskonale przyjęły się w domach, stąd też w wypożyczalniach filmów znajdują się głównie kasety VHS. Ang. Video Home System - domowy system wideo.

VIA

Firma produkująca układy elektroniczne powstała w 1987 r. Najbardziej znanym produktem tej firmy są chipsety. W 1999 r. Via wykupiła firmę Cyrix. Rok później weszła w spółkę z producentem kart graficznych - firmą S3.

VIDEO 8

Standard wytwarzania kaset i kamer wideo. Taśma w kasecie ma szerokość 8 mm, stąd druga często używana nazwa (obok Video 8) - 8 mm. Kamery i kasety Video 8 są mniejsze i lżejsze niż w systemach VHS. Aby w domu odtworzyć obraz nagrany na takiej kasecie, trzeba do telewizora podłączyć kamerę. Wielkim plusem Video 8 jest wysoka jakość dźwięku. Kamery 8 mm są porównywalne wielkością i wagą z kamerami VHS-C.

VIDEO CD

Format zapisu filmów na płytach CD-ROM opracowany w 1993 r. przez firmy Sony i Philips. Płyta Video CD zawiera ok. 70 minut materiału filmowego zapisanego w formacie MPEG-1. Można ją odczytać w większości napędów DVD-ROM i napędów CD-ROM, stacjonarnych odtwarzaczach DVD i w czytnikach Video CD. Płyty Video CD przez wiele lat rozpowszechnione były głównie w Azji, obecnie są również w powszechnym użyciu w Europie. Nazywany też w skrócie VCD.